Belirsizlik benim canımı sıkar. Neyle karşılaşacağımı bilemediğim için huzursuz olurum.
Ben lise 1. sınıftayken ailemin İstanbul'dan Adana'ya gitmesi gerekti. Adana'ya yerleşecek ve orada yaşayacaktık. Adana'nın Türkiye'nin 4. büyük şehri olduğunu bilmeme rağmen ne kadar korkmuş ve huzursuz olmuştum. Sonradan oraya yerleşip, okula başlayınca ve birkaç arkadaş edinince korkum, huzursuzluğum ve endişem kayboldu. Bu belirsizlik deyince aklıma ilk gelen ve sanırım beni en çok etkilemiş olan anım.
Tanımla birlikte sonu görünmeyen bir belirsizlik döngüsüne girdim. Bebekler dünyaya gelirken belirsizliğin telaşına, korkusuna, endişesine kapıldıkları için ağlarlar diye düşündüm hep. Parkinson'la gelen belirsizlik etkisi beni gün be gün daha endişeli, daha gergin, daha korkulu bir duruma soktu. Bir gün yapabildiğimi ertesi gün yapamıyorum. Öte yandan kaybettiğim yetilerimin yerini başka şeylerle doldurduğum için meşgulüm. Her gün yeniden kalktığımda yapabildiklerimi görmek ve yapamadıklarımla yüzleşmek benim için günlük rutin haline geldi. Belirsizlik şu an artık sadece olumsuz bir şey değil aynı zamanda olasılıkların varlığını hatırlatan bir şey oldu. Olumlu bir yönünü buldum ama ne yazık ki bu belirsizlik durumu beni zaman zaman öfkelendiriyor da. Demek ki bu yaşımda da daha bir sürü yönümü keşfedeceğim bir yoldayım. Belirsizlik dünyaya gelmemizle başlayan ve son nefese kadar zaman zaman ortaya çıkan bir hal diye düşünür oldum.
Bu
durumda ben kendime şöyle bir yol çizdim.
1. Düşünecek
vaktim olmayacak kadar meşgul olmalıyım.
2. Belirsizliği
olumlu hale getirmek için farklı yönlerini keşfetmeliyim.
