Ayrılmak mı?

Bay P. ile olan seviyeli birlikteliğim,in bu sene 9. yıl dönümü. Kendime inanamıyorum; sabrıma , mücadeleme... Bunu sevdiğim ve saydığım doktorlarıma borçluyum. Evet onlar benim şansım ama ben de çok gayret gösterdim.

Fakat;

Artık sabrım ve dayanma gücüm bitti. Her gün 1-2 defa ağlama krizi geçiriyorum. Bay P.'nin nefesini ensemde hissediyorum. Şimdiye kadar onu yaklaştırmamak için çok gayret gösterdim. 

Zor yürüyorum bu da bende Allah izin verirse seneye ne yapacağım kaygısı oluşturdu. Sonuçta ya ağlıyorum ya karalar bağlıyorum. Artık her şey zor ve uzak gibi geliyor. Bazen erkenden uyanıyorum sonra gece yarısı uyanıyorum. Dön dön dön uyku yok. Daha çok gerilince de uyku tümden gidiyor. Açıkçası tam tekmil Bay P. üzerime geliyor. Sinirleniyorum, sinirlenince gerginliklerim artıyor. Yazamıyorum, çizemiyorum, hiçbir şey istemiyorum...

Yazdığımı yaptığımı yırtıyorum, Saatler geçiyor. Boş geçse yine iyi uğraş uğraş yaz, sonra beğenme yırt at. 

Uğraş uğraş çiz, beğenme yırt at. Sinirden kuduruyorum. Bu sefer kendimi daha kötü hissediyorum. Bazen de gözümü kırpmadan geceyi bitiriyorum. Ertesi gün de hiç uyku emaresi göstermiyorum. 

Bunlar da yetmez gibi akşamüstü başlayan ordan burdan yer değiştiren dolaşan bir şey ısırıyormuş hissi; bacağımın içinde dolaşan bir şey hissi. Yani otursam kıpır kıpır ediyorum. Bacağım huzursuz, vücudum huzursuz, yaşamak istemiyorum desem ama yine de demiyorum.

Bu arada Bay P.'ye haber yolladım şiddetli geçimsizlikten, ten uyumu yoksunluğundan
boşanalım diyorum. Asla diyor seni benden ancak ölüm ayırır.