Bu yaşıma geldiğimde hayat felsefemin de değiştiğini fark ettim. Şöyle ki araba için benzin neyse bende aynı amaçla farklı şeylere ihtiyaç duyuyorum. Mide için su, gıda, ruhumu doyurmak için ise başka şeyler yapmam gerekiyor. Bu benim hayat felsefem. Yaşamak için bir şeyler yapmak lazım. Ruhu canlı tutmak lazım. Ayrıca herhangi bir sebeple bir kabiliyet yada yapabilirliğimizi kaybettiğimiz zaman iş yine başkalaşıyor. Kendimi örnek vereyim yine.
Korolara katılan ben, hastalık dolayısıyla sesimi kaybedip, şarkı söyleyemeyecek duruma gelince hemen resme yöneldim. Tabi ki bu yalnız benim kararım değildi. Terapistimin yönlendirmesi ve verdiği moralle önce masal kitaplarında okuduğumuz masal çizimleriyle başladım. Sonra aqua boyaya geçip, kendimi geliştirmeye devam ettim. Liseden müzik bölümü mezunuyum. Burada benim dikkatimi çeken bir değişiklik oldu. Ses gitti, resim geldi. Güzel sanatlarda kaldım. Biri gittiyse, başkası gelir. Mühim olan gidenin yerine koyacak bir şey bulmak. Mesela bir masa çizdim iyi ya da kötü. Resmi etrafımdaki insanlara gösterip, neye benzediğini sordum. Masaysa çizmeye devam ettim, değilse benzetene kadar uğraştım.
Düşünce sistemim şu; ben 70 yaşındayım ve fazla zamanım yok. Yapabildiğim kadarıyla herşeyi denemek istiyorum. Yapmak istediklerimin hayallerini kurarken bile çok zaman geçiriyorum. Boyalarla uğraşmak beni
mutlu ediyor. Kendim
beğeninceye kadar uğraşıyorum. Bu bende ve ruhumda yapabilirlik, işe yarama duygusu
uyandırıyor. Zamanı iyi değerlendirdiğimi düşünmek de bana yaşadığımı hissettiriyor. Daha yapacak çok şeyim var ama an itibariyle pandemi izin vermiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder