Evde oturmayı severim. Söz konusu evden çıkmak olunca ok yaydan çıkıyor. Biraz açmam gerekirse evden eşimle veya onun
düzenlediği herhangi birşey için çıkılacaksa ben her zaman olduğu gibi "kaçta çıkarız" dediğim zaman kulaklarımda savaş tamtamları çalmaya başlıyor. "3'ü 23 buçuk
geçe" cevabı sinirlerimi tepeme çıkarmaya yetiyor. Ben özellikle son yıllarda giderek daha yavaş hareket ettiğim için herkesin 5 dakikada yaptığını en az 45 dakikada yapıyorum. Bu yüzden de her seferinde tekrar soruyorum! Alacağım cevabı bile bile yine soruyorum! Ama her sorduğumda sanki müfettiş gelip de tüm yapabildiklerimi görmezden gelip, "bu evdeki tek yeteneksiz de burada" demişçesine sinirleniyorum...Halbuki sorunun sebebi kendimi tanımam.
Kendimce bir tahmin içinde isem erken kalkıp, hazırlanıyorum. Eşim kalkıncaya kadar da ya koltukta uyukluyorum yada çay
demleyip, kahvaltı hazırlıyorum. Sofrayı toplamak da bana kalırsa yine kapıdan en son çıkan ben
oluyorum. Bu arada "hadisene! Biraz hızlan!..." ve daha bir sürü
laf sigortamı defalarca
attırıyor. Eskiden böyle olmadığımı söylüyorlar bana. Haklılar. Ne diyebilirim ki? Değiştim! Hepimiz değişiyoruz. Şimdi evden böyle çıkınca ne gittiğim yerden zevk alıyorum nede gitmiş olmak makbule geçiyor.
Seyahate gitmek bir yerler görmek gezmek bizim yaşımıza uygun aktiviteler
arasında. Benim normal düzene uymak, geri kalmamak adına (kendi pimpirikli huyumu
bildiğim için) az zamanda iş bitirmek adına yapılacakları bilmem lazım… Öyle olursa ben huzurlu, verimli ve mutlu oluyorum. Ani programlara uymak, plansız, anlık yaşamak bana göre değil. Hiçbir zaman da olmadı. Fındık kabuğundan büyük meseleler yaratan şirin ve güzel ailemde
biz ormanın önündeki çalıya bakmaktan, muhteşem orman manzarasının güzelliğini çokça görmüyor, kaçırıyoruz.
Muck! Hadi iyi geceler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder