Kendim
de ne durumda olduğum konusunda sanırım yeterince açıklama yaptım. Hep umut
ettim. Hep olmayacak duaya amin dedim ama artık düşünüyorum.
Artık parmağımı oynatacak halim kalmadı. Benim durumumda olan bir sürü insanın
aynı düşüncede olduğunu tahmin ediyorum. Ruh halimi şöyle bir soruyla anlatayım; Düşünün ki en sevdiğiniz yemek önünüzde
ama eliniz, kolunuz, dişiniz yok sadece seyrediyorsunuz. Ne hissedersiniz?
Ama
madalyonun iki yüzü var mücadele ya da felaket. Bu felaket ölümden beter.
İnsanın vücudu üzerindeki kontrolu yavaş yavaş kaybetmesi tabiki bir felaket. Hareket etmek, doğal
ihtiyaçlar, tuvalet, yıkanma her şey kasların koordinasyonuyla oluyor. Bunun üzerine bir
de Bay P.' nin göbeğini hoplatarak gülmesi eklenince diyorum ki; Son nefese kadar
mücadele! İpler zaman zaman gerilir. Önemli olan bu gerginlikleri, ipleri
koparmadan atlatabilmek bence. Dağa tırmanırken topuklu giymemek lazım tabi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder