Hem dikkatimi bölmekte gitgide zorlanmaya başladım hem de dikkatimi tutmakta. Dikkatimi bölmekten kastım iki şeyi aynı anda yapabilmek.
Terapistim yürürken mesela sakız çiğneyemeyeceğimi söylemişti. İnanmamıştım. Denedim. Ara ara sakız çiğnemeyi bıraktığımı fark ettim. Dikkatim yürüyüşümdeydi. Aslında yürüme kısmını otomatik yapıyormuşuz. Fakat Bay P. onu da otomatik pilottan çıkarıyormuş. Velhasıl yürürken artık dikkatimi odaklamam gerekiyor ki düşmeyeyim. Eğer tek bir işe odaklanırsam ve bu iş aşağı yukarı bir saati aşmıyorsa dikkatimi başarılı bir şekilde tutuyorum. Fakat birçok dikkat etmem gereken şey olunca mutlaka birinden biri yolda kalıyor. Bu yüzden araba kullanmayı da bıraktım. Ben kullanabileceğime eminim ama hem trafiğe, hem fren ve gaza hem de aynalara dikkatimi bölerken birini yapamazsam kazaya sebebiyet veririm diye bıraktım. Çok zor geldi. Bağımsızlığımdan bir parça alınmış gibi hissettim. Fakat bir kazaya sebebiyet verseydim onun vicdan azabı ile yaşayamazdım diye düşünüp, kendimi telkin ediyorum. Tabi ki bunlarla bitmiyor. Yemek yerken konuşulanlar, yemeğe odaklandıysam eğer hafızamda kalmıyor çünkü kaydedemiyorum. Kitap okurken özellikle arka planda birileri konuşuyorsa defalarca aynı satırları okuyorum çünkü dikkatim duyduklarıma kayıyor.
Fakat bu yüzden pes ettiğimi düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Fizyoterapi sırasında da bilişsel terapim sırasında da mutlaka çalıştığımız bir konu ki elde olanı tutabilelim. Biliyorsunuz ki Bay P. elimden birşeyler almaya bayılıyor ama ben hala direniyorum. Olduğu kadar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder