Hastalığımla ilgili aşağı yukarı bilgi sahibi olup, kendimi karabasanlara teslim ettiğim günlerde; bir yandan ilaçların yarattığı sersemlik hali devam ederken, bir yandan da çaresizliğimin korkunç uçurumundayken ailemin yönlendirmesiyle bana her konuda yardımcı ve destek olacağını söyledikleri terapistimle tanışmaya gittim.
Giderken kendimi o kadar tuhaf hissettim ki. İmtihana girecekmişcesine heyecanlı. Geçmeyeceği kesin olan bir şey karşısında ne yapılabilir ki türünden bir boşluk hissi. Tabiatıyla biraz da merak. Terapistim aydınlık yüzü pırıl pırıl sıcacık bakan gözleriyle, sakin tavırlarıyla, pozitif enerjisi yüksek, çok hoş bir genç bayandı. Huzurlu bir tavrı vardı. Beni çok etkiledi. Sanki birden sakinleştim. Tanışma terapimden memnun ve huzurlu ayrıldım.
Artık ne düşüneceğimi, neyi, nasıl yapacağımı öğretecek bir terapistim oldu. Geçen zamanla özel ve genel konularda bütün çıkmazlarıma çıkar yol bulan pratik çözümler getirdiğini gördüm. Beni her seans şaşırtmaya devam ediyor. Onu çok seviyorum ve güveniyorum. Verdiği ödevler ve tavsiyeler zorluklarımı kolaylaştıyor veya ortadan kaldırıyor. Terapi benim için hem keyifli hem de çok faydalı oluyor. Hastalıkla mücadele etmeyi hastalığı geçiremesek de yavaşlatmamız gerektiğini ondan öğrendim. Mücadele gücümü de sayesinde düzelen moralimle ondan alıyorum.
Ses nefes egzersizleri yaparken yazım küçülmeye başlıyor. Yazıya dönüyoruz. Onu düzeltmeye çalışırken dikkat ve konsantrasyon bozuluyor. Onu düzeltirken denge bozuluyor. Mutlaka bir yer düzelirken bir yer dümura uğruyor. Onun desteği ile çizdiği yolda ben de aksatmadan ödevlerimi yaparak tavsiyelerine uyarak yaşıyorum. Bana hayatın denenmemiş fırsatlarla alternatiflerle dolu olduğunu yaşatarak öğretiyor. Yapamadığım için moralimin bozulduğu durumlarda (çorabımı giyemeyişim gibi) bana yeni alternatifler denettiği için ona minnettarım. Ara ara bir şeyler deneyimleyebildiysem onun sayesinde oldu. Bana sorsalar “Bir kedi çizebilir misin?” diye- Hayır derim. “Bir şiir yazmayı dener misin?” diye. Bilmem derim. “Bir düzyazı yazar mısın?” deseler: belki derim. Ama hepsi oldu. Onun motivasyonuyla hepsini denedim.
Kendi denemelerimle 19 karakalem resim çalışmam; 30’dan fazla şiir denemem oldu.3-4 aydır resim yapmıyorum, sanki yapamıyorum. O resimleri nasıl yaptım şaşırıyorum. Dönemsel bir ilham mıydı acaba? Keşke geri gelse…..
Uğraşmak; iyi yada kötü ortaya bir şey çıkarmak bana iyi geliyor. Sanki kaybımı telafi ediyormuşum gibi geliyor. Terapi saatlerimi merakla ve severek bekliyorum.
Sürprizli ödevler, verdiği ilginç bilgiler, benim bilmediğim konularda bana bilgi kazandırıyor. Mesela kağıt oynamanın ince motor becerilerimi (inşallah doğru hatırlamışımdır) çalıştırması. Bazı şeyleri ısrarla unutmama rağmen bana sabırla tekrar tekrar anlatıyor. Genç, enerjik, dolu dolu bir terapistim var. Yaşantımda yeni ufuklara yelken açmaya hazırım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder