Yardımcım yokken bir günümüz şöyle geçiyordu...
Ne durumda olduğumu yazmıştım. Buna rağmen kahvaltımızı hazırlıyordum. Zevk alarak hazırladığım, severek yediğim tek öğün. Sabah vakti benim cennetim. Bahçe, çiçekler ve arkada deniz eşliğinde keyifle kahvaltı yapıyordum. Bu beni mutlu ediyordu.
Kahvaltıdan sonra sofrayı toplarken yorulduğumu itiraf edebilirim. Ardından yaptığım kahveyi de yine balkonda içiyorduk. Eşim gün içinde bahçeyle uğraşıyordu. Ben bu konularda bilgili ve ilgili değilim. Sadece olan meyve, sebzeleri toplamayı seviyorum. Ben gün içinde genelde birşeyler yazıp çizip, ödevlerime bakıyordum.
Öğleni meyve ile geçiriyorduk. Çayımız ve yanında hazır alınmış 1-2 kurabiye ile ikindi
faslımız vardı. Bunun da tabi ki sofra kurma ve kaldırma kısmı bana aitti. Akşam yemek saatimiz biraz gecikmeli olup saat 20.00yi buluyordu. Bunlara bir de Afrika'dan gelmiş olan “çöl sıcakları”nı ekleyince iyice sersem olan ben "şah iken, şahbaz olma" durumuna geçiyordum. Bu durumda çoğunlukla akşam yemeğini de eşim yapıyordu. Hiçbir şey yapmayan ve yapmadan yorulan ben çektiğim sıkıntıları zaten anlatmıştım. Aşırı sıcaklar beni iyice eve ve balkona bağladı. Sıcak hava da benim olmadığını, kalmadığını düşündüğüm enerjimi iyice vakumluyordu sanki...
Şimdi bayrağı sevgili yardımcıma teslim ederken onun hayatımı ne kadar kolaylaştırdığı dışında onu ne kadar çok sevdiğimi ve özlediğimi de fark ediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder