Yakıtsız arabaya benzemişim

Doktoruma gittiğimde sorularına cevap verirken yaptığım yanlışı utanarak fark ettim. Üstelik bu yanlışı 2 aydır sürdürüyormuşum. Nisan sonu yaptığımız gemi seyahati esnasında ilacımın bitme durumuna karşı 3-4 gün yarım almak zorunda kalmıştım. Galiba sonra da unutup, öyle devam etmişim. Sıkıntılarım Parkinson tanısı konulduğu zamankilerle nerdeyse aynı olmuş. 

Doktorumun verdiği  doz günde 3 adetken benim aldığım 1,5 adet yetersiz kalmış. Bütün çektiklerimin sebebi buymuş. Bu kötü yaşanmışlığın tek iyi tarafı normal dozdan devam edecek olmamız...

Doktorum ilaç dozumu birden arttırmadı. Zaten hiçbir zaman tek seferde büyük değişiklik yapmıyor. Kuyumcu terazisi gibi bir sefer bir ilaç ve o bir ilacın artması gereken doza gelene kadar azar azar arttırıyor. Sebebi olarak da vücudun doz değişimine alışması gerektiğini ve olabilecek yan etkileri bu şekilde daha iyi gözlemleyebileceğimizi söylüyor. Aldığım 1,5 hapı yarım yarım arttırarak anca 4 günde 3 adede çıkabileceğim. İlaçlarım normal doza gelince doktorum tekrar durum değerlendirmesi yapıp bende nelerin değiştiğine bakacak. Tekrar bir doz ayarlaması yapacak. Sol kolum için fizik tedavi verip vermeyeceğini ikinci değerlendirmede göreceğim. Şimdi ise ilaçlarla ilgili sıkıntılarım var. İki gündür gece uykumdan kramp ve kasılmayla uyanıyorum. Kramplar ve kasılmalar için magnezyum citrat içmeme rağmen fayda etmiyor. Bütün bunların birkaç gün sonra, vücudum ilaçlara alışınca, geçeceğini düşünmek istiyorum.

Kendimi nasıl hissettiğime dair henüz bir fikrim yok. Şimdilik huysuz kadın modundayım. Belki de yaşadıklarımdan dolayı kendime duyduğum öfkenin dışavurumu olabilir diye düşünüyorum. 

Öyle ya yakıtsız araba kullanmışım. Doktorumun deyimiyle benzin bitmiş ben –hıng,-hıng sesleriyle arabayı kullanmaya çalışmışım. Bu durumda araba ne yapar bilmiyorum ama ben kendime tahammül edemez olmuştum. Benzini biten araba bir yerde durur. Ben ise ilaç değişiklikleriyle seyir halindeyken benzin alıyorum. Bakalım depo ne zaman dolacak?