Hastalığın ilk
zamanları hep böyle mi oluyor bilmiyorum fakat ne kadar değişmiştim. Gözlerim
görüyor, gördüğümü anlamam zaman alıyordu. İlaçlarımı içmeye başladım. Bu
seferde tepkisiz uyurgezer gibi oldum. Otobüse binince yanıma oturanı hangi
durakta ineceğini sorup inerken beni uyandırmasını söyleyip, uyuyordum.
Yanımdaki inince de ayağa kalkıp, durağıma kadar ayakta duruyordum. Vapurda keza o ana kadar farketmediğim bir sürü şeyin yaradılış mucizesi olduğunu
farkedip, Allah’a şükrediyordum. Sağlıklıyken yataktan çıkmanın, evden çıkmaya hazırlanmanın, yürümenin beyinde ne kadar karmaşık işlemlerle mümkün olduğu aklımdan bile geçmemişti. Bir anda yürürken nefes almak, yürüyüş ritmini ayarlamak, konuşmak, el sallamak, dik durmak ne kadar meşakkatliymiş onu fark ettim. Meğer beyin ne muhteşem bir organmış. Ne kadar çok şeyi ne kadar becerikli idare edermiş.
İlk zamanlar ilaçların prospektüslerini okuyup, yan etkilere baktıkça gözüm korkmuştu. İlk başladığımda yan etkiler oldu da. Balık gibi bakan gözlerle, eğik,
öne doğru yürüdüğümü görünce kendimi dikleştiriyordum. Ayrıca mide bulantılarım, düşmelerim,
ağlama krizlerim, kaplumbağa hızıyla yeni yürüyen çocuklar gibi sarsak yürüyüşüm
vardı. Geçen zaman içinde ilaçlarıma alıştım. İlaçlarım da bana alıştı. Doktorum kuyumcu terazisi
hassasiyetiyle gerektiği kadar alıştıra alıştıra arttırdığı ilaç dozlarımla
beni şimdiye kadar ve şimdiki durumuma getirdi.
Böylece 6. seneye girdim. İşin aslı hala devam eden nefes nefese kalmamı, ödemimi ve zaman zaman gelip, giden bulantılarımı ilaç yan etkisine bağlıyorum. Fakat ana hatlarıyla ilaç konusunda şimdilik çok ilaç içmekten
başka şikayetim yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder