Önceleri bir hevesle oturduğum yazı masama artık zorla oturmaya başladım.
Genel olarak bir isteksizlik bulutu içerisindeyim. Terapistimin önerileri
olmasa konu da bulamam gibi geliyor.
6 senelik parkinsonluyum. Bunu tekrar etmek zorundayım. Balık gibi donuk bakışlı, mimiklerini kaybetmiş, uyur gezer gibi dolaşan Parkinson'luları görünce elele vererek neler başardığımızı farkediyorum. Bunun için doktorum ilaç takibimi,
terapistim günlük haftalık değişimlerimi takip ederken bana düşen gayret, sabır
ve ısrar oluyor. Bu yüzden halime şükrediyorum.
Geçen gün terapistime yazı aralıklarım çok düzensizleşti diye yakındım. Bunu büyük bir anlayışla karşılayan terapistim, bana takip ettiğimiz yabancı blogların yazı sıklıklarını gösterince bu konuda da yalnız olmadığımı gördüm. Yabancı Parkinson bloglarının 2-3 sene sonra
düzensizleştiğini bazen belirsiz süreler içinde, bazen 3 ayda 1 yazılmış
olduğunu gördüm. Bu düzensizlik için bir sürü sebep var. El titremesi arttığı için yazamayıp, birisinin ziyarete gelmişken yazmasını bekleyenler olduğunu gördüm. Zamanla hastalık
ilerlediği için düşüp, bir yerini kırdığından rehabilitasyon döneminde yazamayanlar da var. Yine Bay P.’nin zaman içinde
getirdiği yeni numaralar içinde depresyon, apati de var. Bütün bunları göz önünde bulundurunca ben iyi durumdayım. Şimdilik zor da olsa yazıyorum. İsteksizlikten
başka kayda alınacak birşeyim yok.
O zaman sabır, gayret ve ısrarla mücadeleme
devam ediyorum. Garfield'i örnek alarak hayat berbat derken olumlu yaklaşarak gülümseyerek berbat diyorum.
Unutmadan bir de dipnot geçmek istiyorum. 65+ Yaşlı hakları derneğinin sayfasında bulduğum bir haberde sanatsal etkinlikler demansı geciktiriyor diyordu. Yalnızca ana teşhisi demans olanlar için değil Parkinson gibi hastalığının ileri dönemleri demansa kayabilenler için de iyi bir haber. Bu yüzden bu haberi okumak bana çok iyi geldi. O zaman resme devam, gayrete devam diyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder