Parkinson'lunun şiir defterinden

METAMORFOZ

Sudan çıkmış balık gibiyim şaşırıyorum

Yeni benliğime alışıyorum

Parmaklarım kıpırdamıyor sanki oynamıyor

Elim kolum yerinde çok şükür ama beni dinlemiyor

Gözlerim görüyor çok şükür bakıyorum boş boş

Sanki taş bebek gibi oldu gözlerim

Ayaklarım bacaklarım yerinde duruyor çok şükür

Var ama sanki bana ait değil gibi

Yürüyor hareket ediyor,

Anlamsız, uyumsuz adeta robot gibi

Sanki ben olmayan başka bir  ben

Kaplamış her yerimi

İçimde eski ben , ruhum içime sığmıyor taşıyor.

Taşamıyor, aşamıyor dibe çöküyor.

Dibe vuran ruh ne hale gelir

Asit konan kab gibi oldu bedenim

Ruhum parçalanıyor ,  ufalanıyor , kum gibi oluyor

Kumlar üstüme yığılıyor sanki bugün

Eziliyorum adeta yok oluyorum

Birde hafakanlar üstüme üstlük

Yaşıyorum çok şükür, yaşamıyormuşum gibi

Yaşamak her gün biraz değişerek

Yaşamak ve bunlara alışmak bana çok zor geliyor…